สักวา ดาวจะเข้ ก็เหหก
น้ำตาตก เย็นหัว ด้วยลมหนาว
หันศรีษะ ไร้เกษา ท้าแสงดาว
สุกสกาว ยิ่งกว่าจันทร์ ยามราตรี
จะกล่าวมา ถึงบทเริ่ม แห่งความเกรียน
ก็ด้วยเรียน รด. มิอาจหนี
เด็กม.ปลาย ต้องทนทุก ทั้ง3ปี
้ด้วยกิจที่ ต้องรับใช้ ชาติของเรา
ตอนแรกเริ่ม ก็เริ่มด้วย ใจมานะ
ยอมสละ สุขส่วนตัว เพื่อเป็นเสา
คอยค้ำจุน บ้านเมือง ของพวกเรา
ทำไมเล่า? เสาจึงต้อง ผมไม่มี?
วันรายงาน ตัวคือ เช้าวันศุกร์
เลยไปงาน โกนจุก เย็นวันนี้
กะว่าตัด ให้สั้น กำลังดี
พอให้ผ่าน วันพรุ่งนี้ ให้รอดตาย
พอวันจริง เจอทหาร กดดันหนัก
กลัวตัดสิทธิ์ เลื่อนวันนัด เดี๋ยวฉิบหาย
ตอนแรกก็ เซลฟ์มั่นใจ ผ่านสบาย
แต่ใจหาย คนลุกไป ตัดผมกัน
ตอนแรกๆ ก็ยังอยาก วัดใจอยู่
แต่พอครู สะกิดบ่า แล้วทำขัน
ครูฝึกพูด บอกว่าตัด เลยยังทัน
อ้าวซะงั้น สรุปมัน ผ่านมั้ยกู?
พอนึกๆ ผมที่สั้น ดูยาวขึ้น
ความน่ามึน เริ่มมาเยือน น่าอดสู
ยิ่งพอมอง ไปรอบๆ เพื่อนๆกู
เสือกเชื่อครู ลุกไปตัด กันหมดเลย
เอาวะเอา อีกสักครั้ง ยอมตัดเกรียน
เพื่อโอกาส เรียนรด. ปีนี้เอ๋ย
ด้วยความfear หัวกุ มันก็เลย
ไปลงเอย ที่ร้านตัด อย่างรู้งาน
เดินเข้าไป ต่อคิว แถวยาวเหยียด
ต้องเบียดเสียด ไปหาร้าน เมียทหาร
จึ่งได้รู้ จุดประสงค์ ของอาจารย์
ว่าต้องการ ค่านม ให้ลูกมัน
ยี่สิบห้า บาทถือว่า ค่าอุ่นใจ
ไม่ต้องหลบ ต้องหลีก กันทั้งวัน
ไม่ต้องไป ขอร้อง อ.อนันต์
เพื่อให้ฉัน ไม่มา อีกคราเอย
เมียทหาร เทอก็แสน เลิศฝีมือ
มือขวาถือ แบตตาเลี่ยน เตรียมตัวเสย
หยีบรองหวี เป็นเบอร์หนึ่ง แล้วไถเลย
โอ้เทอเอ๋ย โล่งไปเลย ทีเดียวนา
แล้วมือขวา เทอก็เปลี่ยน ท่าจับใหม่
ความนี้ไถ แนวระนาบ ให้ขนาน
เสร็จเรียบร้อย ด้วยเวลา แค่ไม่นาน
สามนาที หยั่งกะมาร มาผจญ...
พอออกมา ผมเต็มบ่า น้ำตาไหล
ส่วนหัวใจ ก็ปวดร้าว และสับสน
แต่พอตรวจ ผมยาวเสือก ผ่านทุกคน
ชะตาหนอ ช่างเล่นกล กะผมกู...T^T
Sun Mar 23, 2014 4:58 pm by cookieszang
